Samodzielna Brygada Spadochronowa gapa

Polskie Siły Zbrojne to zorganizowane jednostki wojskowe, które powstały jesienią 1939 roku poza granicami Polski, w wyniku umów międzysojuszniczych zawartych z Francją oraz Wielką Brytanią. Dowództwo nad tymi siłami sprawował Naczelny Wódz, co podkreślało ich formalny związek z rządem Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. W kontekście II wojny światowej, termin ten odnosi się do Wojska Polskiego, które działało w ramach sojuszu z państwami zachodnimi, a jego istnienie miało na celu kontynuację walki o niepodległość Polski.

W literaturze historycznej często można spotkać nieformalną nazwę Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, która była używana z powodów politycznych, aby odróżnić te jednostki od Wojska Polskiego walczącego na froncie wschodnim. Taki podział miał na celu ukazanie różnorodności działań polskich sił zbrojnych w różnych teatrach wojennych oraz ich rolę w szerszym kontekście międzynarodowym i politycznym. Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie stały się symbolem oporu i walki o wolność, mimo że ich sytuacja była często skomplikowana przez zmieniające się okoliczności polityczne.

W 1947 roku Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie zostały rozwiązane przez władze brytyjskie, co oznaczało koniec ich formalnej działalności. Decyzja ta była wynikiem zmieniającej się sytuacji geopolitycznej po zakończeniu II wojny światowej oraz rosnącego wpływu ZSRR w Europie Środkowo-Wschodniej. Rozwiązanie tych jednostek stanowiło smutny rozdział w historii Polski, symbolizując jednocześnie trudności, z jakimi borykały się polskie siły zbrojne w dążeniu do odzyskania suwerenności i uznania na arenie międzynarodowej.

Rok 1947 stanowi kluczowy moment w historii Polskich Sił Zbrojnych, symbolizując ich formalne rozwiązanie. W odpowiedzi na sytuację wielu Polaków, którzy nie zamierzali wracać do kraju pod rządami komunistycznymi, alianci postanowili utworzyć Polski Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia. Ta jednostka miała na celu wsparcie tych, którzy pragnęli kontynuować swoje życie poza granicami Polski, oferując im nowe możliwości i zabezpieczenie.

Wśród żołnierzy, którzy zdecydowali się na powrót do Polski, wielu z nich padło ofiarą represji stalinowskich, co ukazuje dramatyczne konsekwencje polityczne tamtego okresu. Z kolei ci, którzy pozostali na emigracji, często musieli zmagać się z trudnościami życia na obczyźnie. W sumie, do kraju repatriowało się około 105 tysięcy żołnierzy i oficerów, podczas gdy znaczna większość, w tym aż 90% żołnierzy 2 Korpusu, zdecydowała się pozostać poza granicami.

W kontekście kadry dowódczej, sytuacja była równie złożona. Z 106 generałów, którzy pozostali za granicą, tylko 20 podjęło decyzję o powrocie do Polski. To zjawisko ilustruje nie tylko osobiste wybory tych oficerów, ale także szersze napięcia polityczne i społeczne, które miały miejsce w powojennej Polsce. Wybór między lojalnością wobec kraju a obawą przed represjami był dla wielu z nich niezwykle trudny i dramatyczny.

Znaki i motywy herbowe

Najstarszym motywem w heraldyce miejskiej były wizerunki lub atrybuty świętych patronów, inspirowane symboliką różnych instytucji kościelnych. Z biegiem czasu jednak galeria symboli używanych w herbach miast znacznie się rozszerzyła. Godła te często nawiązywały do prawnej odrębności miast – ich samorządności. Stąd w herbach pojawiły się mury miejskie z basztami i bramami, nawet w miastach, które nigdy takich murów nie miały. Element ten występuje w godle herbowym wielu miast z nowego województwa łódzkiego, m.in.: Brzezin, Zgierza, Aleksandrowa Łódzkiego, Rawy Mazowieckiej, Radomska, Przedborza, Pajęczna, Sieradza, Warty i Łęczycy. Orzeł Biały, zazwyczaj, choć nie zawsze ukoronowany, w herbie danego miasta świadczył o tym, że było ono niegdyś własnością królewską. Pozbawienie orła korony (jak w przypadku Piotrkowa) to przykład tzw. uszczerbienia herbu, aby odróżnić go od godła nadawcy (króla). Można tu wskazać herby: Tuszyna, Zgierza, Piotrkowa Trybunalskiego, Sieradza, Tyszowiec i Warty. Jeszcze częściej w herbach miast prywatnych umieszczano znaki ich właścicieli, aby podkreślić ich uprawnienia zwierzchnie w stosunku do samorządu miejskiego. Mogły to być herby instytucji kościelnych, np. w przypadku Pabianic (kapituły krakowskiej) czy Skierniewic (arcybiskupstwa gnieźnieńskiego). W okresie przedrozbiorowym nagminnie umieszczano w herbie miast godła szlacheckich właścicieli. Zwyczaj ten powracano także później – w XIX i XX wieku, przy czym często w herbie miast

Wykorzystanie herbów w celach prywatnych i komercyjnych.